Ostatnie w tym tygodniu spotkanie w AntyGalerii, ale z gościem – Małgorzatą Niemen, żoną Czesława Niemena, którego rocznicę urodzin będziemy obchodzić jutro…

Nie mogło być więc dziś innej pozycji w AntyRamie, jak właśnie Czesław Niemen. Pani Małgorzata jest artystką-malarką i razem z Kosą wspominała koncert w Rivierze z 9 maja 1974. Z nagrań z tego właśnie koncertu pochodzi płyta „41 Potencjometrów Pana Jana” – 41 minut muzyki, które z prawie 80 nagranych minut razem z Czesławem Niemenem zmontował Janusz 'Kosa’ Kosiński (Panem Janem Niemen nazywał Kosę). To bardzo ambitny i unikatowy materiał. Autorką ilustracji do płyty jest pani Małgorzata i dowiedzieliśmy się, że rysując, intencją naszego gościa było uchwycenie ruchu. Dlatego np. palce pana Czesława na klawiaturze są takie „rozbiegane”.
Była także informacja o jutrzejszym (16.02.2008 r.) radiowym koncercie wokalnej grupy Pro Forma, która a capella wykona utwory Czesława Niemena. Jakie? To niech pozostanie niespodzianką, natomiast dziś posłuchaliśmy trzech antyramowych utworów Niemena. Zarówno pani Małgorzata, jak i sam Czesław Niemen nie lubili, gdy rozgłośnie radiowe koncentrowały się na jego nagraniach z lat 60. Niemen zwykł wtedy mówić, że widocznie zatrzymał się w rozwoju. Dlatego poza jego najbardziej znanym protest songiem, Kosa wyemitował także mniej znane utwory:
– Italiam, Italiam (z pierwszej części „Czerwonego Albumu” z 1971 roku)
– Dziwny Jest Ten Świat („Dziwny Jest Ten Świat”, 1967 r.)
– Przyjdź W Taką Noc (utwór pojawił się na płycie „Czy mnie jeszcze pamietasz” z 1968 roku, ale my posłuchaliśmy wersji z kompilacji „Czas jak rzeka” z 2000 r. z oryginalną zapowiedzią Alana Freemana z Radia Luxemburg)

Z panią Małgorzatą Kosa porozmawiał jeszcze chwilę i próbował wyciągnąć trochę informacji na temat prywatnego życia artysty. Dowiedzieliśmy się, że ściany w windzie w bloku, gdzie na 8. piętrze mieszkali państwo Niemen, były całe pokryte wyznaniami miłości i uwielbienia dla Czesława Niemena napisanymi przez jego fanów. Niestety przy konserwacji budynku, ślady te zginęły, nie zostało nawet zdjęcie. I tutaj apel wystosowany przez dzisiejszego gościa i Kosę: jeśli znajdujecie się w posiadaniu takich unikalnych pamiątek po Czesławie Niemenie, a może nawet nigdzie niepublikowanych nagrań – podzielcie się nimi!
Czesław Niemen bardzo lubił zespół Dżem. Świadczy o tym, jak mówiła pani Małgorzata, duża kolekcja płyt tego zespołu, to, że artysta przerywał swoje zajęcia by posłuchać muzyki, gdy w radiu leciał Dżem, a przede wszystkim udział w nagraniach z tym zespołem. Posłuchaliśmy dwóch utworów z koncertu zorganizowanego w pierwszą rocznicę śmierci Ryśka Riedla:
– Cała W Trawie („List do R. na 12 głosów”, 1995 r.)
– Obłuda („List do R. na 12 głosów”, 1995 r.)

Resztę audycji wypełniły stałe punkty programu.
W Znanych Nieznanych cover utworu My Way w wykonaniu Sida Viciousa, basisty Sex Pistols. Jest to oryginalnie piosenka francuska, autorami melodii są Claude François i Jacques Revaux, a angielskie słowa (nie mające nic wspólnego z francuską wersją) dopisał Paul Anka. To anglojęzyczne wykonanie spopularyzował Frank Sinatra, który ze słów piosenki uczynił swoje motto. Sid, punkowiec czystej krwi zmasakrował (pozytywnie) ten numer (KLIK).

VIP-em po raz ostatni był dziś Wojciech Gąssowski, który zaproponował… Franka Sinatrę za to, że do dziś jego muzyka przypominana jest przez młodych. Zażyczył sobie utwór I’ve Got You Under My Skin, ale Kosa w nawiązaniu do coveru puścił My Way w wykonaniu Sinatry.

W Znanych Drukowanych dalej magazyn „Non Stop” (numer 10/87) i recenzja Piotra Bratkowskiego płyty „Historia Podwodna” Lecha Janerki (płyta wydana w 1986 roku). Bardzo ciekawa, nietypowa recenzja, której autor przyznał się, że z tą płytą pozostaje mu się tylko zgodzić – dla niego album roku. Posłuchaliśmy zatem utworu Jest Jak W Niebie.

No i pora na drugą AntyRamę – zespół założony w 1979 roku w angielskim Aylesbury pod nazwą Sillmarillion (tak brzmi tytuł jednej z książek J.R.R. Tolkiena). W 1981 nazwa została skrócona do Marillion, a dwa lata później zespół wydał swoją pierwszą płytę „Script For A Jester’s Tear” i ożywił umierający w tym czasie rock progresywny. Przytoczę tu słowa (a właściwie ich sens) Piotra Kosińskiego, innego redaktora radiowego, który wspominał wrażenia towarzyszące pierwszemu kontaktowi z muzyką tego zespołu „Cóż to? Czy to Peter Gabriel wrócił do Genesis? Nie! To Marillion!”. Zarówno zespół, jak i jego pierwszy wokalista – Fish są bardzo popularni w Polsce, ale bardzo wielu fanów uznaje, że Marillion skończył się po odejściu Fisha w 1988 roku, odrzucając to, co stworzyła grupa z Stevem Hogarthem jako wokalistą. Tak też myśli Kosa, więc posłuchaliśmy trzech utworów z tzw. ery Fisha:
– Sugar Mice („Clutching At Straws”, 1987 r.)
– Incommunicado („Clutching At Straws”, 1987 r.)
– He Knows You Know (Script For A Jester’s Tear, 1983 r.)

A na koniec przypomnienie, że dostępny jest album Fisha „13th Star”, ale dostępne jest też DVD „Kettle Of Fish” będące zbiorem klipów największych hitów wokalisty. Posłuchaliśmy utworu Big Wedge.
Audycję zakończył utwór Cherbourg zespołu Beirut oraz przypomnienie, że jutro rocznica urodzin Czesława Niemena i Antykwariat poświęcony temu artyście.